O SANCTE SPIRITUS, qui sollemni Pentecostes die repente per dispertitas linguas tamquam ignis in Apostolos descendens, intra cenaculum congregatos, ita eorum mentes illuminasti, eorum animos incendisti, eorumque voluntates roborasti, ut inde per universum mundum proficiscerentur et ubicumque animose fidenterque Iesu Christi doctrinam annuntiarent, eamque suo profuso cruore obsignarent, renova, quaesumus, in animas quoque nostras prodigiales gratiae tuae effusiones.
Quanta mentes nostrae ignorantia laborant circa naturam gravitatemque divinarum veritatum, quae obiectum fidei efficiunt, sine qua salutem nemini sperare licet. Quot aberrationes a iusta terrenorum bonorum aestimatione, quae saepius animae ipsimet anteponuntur. Quam saepe corda nostra non, ut debent, Creatoris amore palpitant, sed ignobiliter creaturarum cupidine. Quam saepe falso humani iudicii respectu impellimur, cum debemus Iesu Christi praecepta palam profiteri, eaque sincere et cum rerum etiam iactura in vitae usum deducere. Quanta infirmitas in amplectenda ferendaque sereno libentique animo huius vitae cruce, quae christianum solummodo potest divini Magistri sui discipulum dignum efficere.
O Sancte Spiritus, mentes nostras illumina, corda nostra purifica, voluntatesque nostra redintegra; ita quidem ut infinitum animae nostrae pretium plane cognoscamus, itemque peritura huius mundi bona pro nihilo habeamus; ut Deum supra res omnes adamemus, eiusque amore proximos, quemadmodum nosmetipsos, diligamus; ut fidem nostram non modo palam demonstrare ne timeamus, sed de eadem potius gloriemur; ut denique non tantum res prosperas sed res etiam adversas quasi de manu Domini accipiamus, confisi prorsus omnia Eum in eorum bonum esse conversurum, qui erga Eum amore ferantur. Fac, quaesumus, ut nos, suavibus gratiae tuae impulsionibus constanter respondentes ac perseveranti animo operantes bonum, amplissimam sempiternae gloriae messem aliquando accipere mereamur. Amen.